Η περίπτωση «Μαγική Σπηλιά»

  Ο Φλομπερ έγραφε την “Μανταμ Μποβαρύ” για πέντε χρόνια, χρόνος υπερβολικά μεγάλος για ένα μυθιστόρημα 500 σελίδων. Όπως εξηγεί και ο ίδιος στην αλληλογραφία του, η “γραφή του” δεν έρεε αυθόρμητα από μέσα του αλλά ήταν αποτέλεσμα εξαντλητικής προσπάθειας. Πολλές φορές μια σελίδα χρειαζόταν μια εβδομάδα για να ολοκληρωθεί. Το παράδειγμα επιβεβαιώνει αυτό που οι περισσότεροι επαγγελματίες γνωρίζουν, πως η ποιότητα ενος έργου είναι περισσότερο αποτέλεσμα σοβαρής και συστηματικής εργασίας και πολύ λιγότερο ταλέντου. Αυτό το συμπέρασμα νομίζω ισχύει σε κάθε πεδίο της ανθρώπινης δραστηριότητας και ακυρώνει τον κλασσικό μύθο πως πρέπει “να το έχεις” για να επιτύχεις.

  Πριν από λίγες ημέρες παρακολούθησα μια ξεχωριστή θεατρική παράσταση στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Μοσχάτου. Η “Μαγική Σπηλιά” είχε ένα αισθητικό αποτέλεσμα που προκαλούσε θαυμασμό ακόμα και στους πιο αυστηρούς κριτές. Άψογο σε σκηνοθεσία, μουσική και ερμηνείες. Το περιεχόμενο δύσκολο στην αφομοίωση : οι σπαρακτικές εξομολογήσεις βασανισμένων ψυχών γύρω από μια φωτιά στη διάρκεια μιας καταιγίδας. Η “Μαγική Σπηλιά” δεν προέκυψε από την συνεργασία κάποιων επαγγελματιών ηθοποιών αλλά από ανθρώπους που εργάστηκαν συστηματικά και εντατικά για ένα χρόνο ώστε να εκτεθούν στο κοινό για μια και μόνη ώρα, για πρώτη φορά στην ζωή τους. Τον αταίριαστο θίασο που περιλαμβάνει, καθηγητές, λογιστές, μηχανικούς, άνεργους και ανθρώπους της διπλανής πόρτας θα τον τιμήσει με την φιλοξενία του για δυο παραστάσεις το ίδρυμα Κακογιάννη το Φθινόπωρο, όπως ακούω οι περισσότεροι θα φροντίσουν να ξαναβρίσκονται εκεί για ένα ακόμη χειροκρότημα.-

Αποχαιρετισμός σε εναν Καίσαρα

 Ο μικρός Καίσαρας ήταν περίπου 20 ημερών όταν τον μαζέψαμε ένα βροχερό απόγευμα από την είσοδο της πολυκατοικίας. Ξαφνικά τρεις άνθρωποι άρχισαν να ασχολούνται με ένα μικρό γρινιάρικο γατί ως να ήταν ένα νεο μέλος στην οικογένεια. Την ημέρα που καταλάβαμε πως αρρώστησε το μετέφερα στην κτηνίατρο πριν παω στην δουλειά μου. Αν μου έλεγαν πριν ενα μήνα πως θα έτρεχα για για κάτι τέτοιο θα τους κοροϊδευα. Η κτηνίατρος από την αρχή μας είπε πως λόγω ηλικίας οι πιθανότητες επιβίωσης του είναι περιορισμένες. Σε δυο ημέρες τον επισκεύτηκαν στην γατοκλινική, μόνο περιοδικά και τάπερ δεν του πήγαν.
Μετά από λίγες ημέρες τον Καίσαρα τον χάσαμε, η κτηνίατρος μας ειδοποίησεε πως ο μικρός Βοργίας αποδήμησε στον γατοπαράδεισο το βράδυ. Η φύση είναι αδιάφορη προς τις επιθυμίες μας και έκρινε πως ο μικρός δεν είχε ανοσοποιητικό σύστημα να επιβιώσει. Αυτό είναι ένα σκληρό μαθημα που συχνά το ξεχνάμε. Ας σκεφτούμε πόσα άλλα μικρά ζώα πεθαίνουν αβοήθητα στον δρόμο, τουλάχιστον το συγκεκριμένο είχε όση φροντίδα του άξιζε στη σύντομη ζωή του.-

ΕΣΠΑ εξ Ουρανού

 Το ιστολόγιο αυτό παρέμεινε αδρανές τους τελευταίους μήνες. Δεν είναι μόνο πως η ενασχόληση με τις συνεχώς αυξανόμενες επαγγελματικές μου υποχρεώσεις περιορίζει το χρόνο που μπορώ να αφιερώσω στην προσεκτική διατύπωση ιδεών και προτάσεων. Είναι κυρίως η σιωπή που πηγάζει από τη συνειδητοποίηση πως στη χώρα αυτή τίποτα δεν αλλάζει και οι νοοτροπίες που οδήγησαν στην κατάρρευση παραμένουν τόσο ισχυρές όσο και πριν την κρίση. Οι εκτιμήσεις που έκανα σε προηγούμενες αναρτήσεις δυστυχώς επιβεβαιώνονται με το δυσάρεστο τρόπο.

 Το πολιτικό σύστημα και οι πελάτες του έχουν πλήρως αφομοιωθεί από τη σύσταση του Ελληνικού κράτους στη λογική της αναδιανομής και όχι της δημουργίας πλούτου. Δηλαδή η “ανάπτυξη” θα έρθει από τον ουρανό μέσω ΕΣΠΑ και λοιπών επιδοτήσεων. Τα 160 δις καταθέσεων των Ελλήνων δεν αντιμετωπίζονται ως μοχλός ανάπτυξης αλλά ως λίπος που θα καεί μέχρι να έρθουν οι κουτόφραγκοι με τις επιδοτήσεις. Σε μια “άλλη” Ελλάδα όταν οι πολίτες θα αποφάσιζαν να ανοίξουν επιχειρήσεις με το 1/3 των καταθέσεων τους η κρίση θα είχε περάσει. Τα χρήματα του ΕΣΠΑ είναι χάντρες και καθρεπτάκια τα οποία δίνουν στους ιθαγενείς, σε αυτά αντικατοπτρίζεται η πραγματική εικόνα μιας νοοτροπίας προσοδοθηρίας. Στο παζλ της επιχείρησης εφησύχασης των περιδεών πολιτών έχει προστεθεί και η προσμονή της είσπραξης δισεκατομμυρίων από τους υδρογονάνθακες επάνω στους οποίους “κολυμπά” η Κρήτη.

 Νομίζω πως καμία προετοιμασία δεν έχει γίνει για την αντιμετώπιση μεγάλων “ατυχημάτων” όσο και εξελίξεων που έρχονται ολοταχώς. Πρέπει επειγόντος να ετοιμαστεί σχέδιο Β’ για την περίπτωση διάλυσης της Ευρωζώνης, η κρίση θα διαρκέσει πολλά χρόνια ακόμα και όπως συνέβη με την περίπτωση της Κύπρου τίποτα δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη. Η συρρικνούμενη επιρροή της ΕΕ στα παγκόσμια πράγματα, η μετατόπιση του οικονομικού βάρους στην Ασία και η ανάδυση των BRICS σημαίνει πως η οικονομία μας θα πρέπει να λειτουργεί σε ένα όλο και περισσότερο ανταγωνιστικό περιβάλλον όπου κανένα πλεονέκτημα δεν πρέπει να μένει αναξιοποίητο και καμμία ολιγωρία δε θα μένει ατιμώρητη.

http:\\manamachine.wordpress.com

Προς ένα νέο Πατριωτισμό

H Ονομαστική Αξία και ο Λαϊκισμός

  Η ασάφεια των εννοιών εντείνεται σε περιόδους κρίσης και παρακμής, όπου η ανάγκη για ελαστικότητα της ερμηνείας του λόγου είναι ανάλογη της ανάγκης για επιθετικό πολιτικό αγώνα. Σε αυτές τις περιόδους οι πολιτικοί σχηματισμοί επιδιώκουν την κινητοποίηση δυνάμεων οι οποίες αβασάνιστα υιοθετούν ιδεολογίες του συρμού. Ο λαϊκισμός ευδοκιμεί σε όλες τις δημοκρατίες όπου το πολιτικό μάρκετινγκ ερεθίζει τους πολίτες με ευερέθιστες συναισθηματικές χορδές. Η πληθώρα των ιδεών και των πληροφοριών έχει πάψει να αποτελεί πλεονέκτημα : ο μέσος νους απορρίπτει τον ευμεγέθη όγκο δεδομένων και επιλέγει μόνο όσα συμφωνούν με την ερμηνεία του κόσμου όπως την έχει ήδη σχηματίσει από τον συνδυασμό των πολιτικών, κοινωνικών και ψυχικών παραγόντων που έχουν επιδράσει επάνω του.

  Κύριο χαρακτηριστικό του λαϊκίστικου εύπεπτου λόγου είναι η χρησιμοποίηση της ονομαστικής αξίας των ιδεών. Ονομαστική αξία μιας ιδέας είναι η εξιδανικευμένη μορφή της ιδέας απαλλαγμένη από υποκειμενικές συνθήκες, προθέσεις και προϋποθέσεις. Για παράδειγμα “Δημοκρατία” είναι εκείνη η πολιτική οργάνωση η οποία στηρίζεται στη θέληση των πολλών, “Ανεξάρτητος” είναι ο αποδεσμευμένος από εξυπηρετήσεις. Ο “Λόγος” είναι η ορθολογική σκέψη, και “Λαϊκός” είναι εκείνος που βρίσκεται κοντά στο λαό. Εκείνος ο οποίος αυτοχαρακτηρίζεται “πατριώτης” ή “δημοκρατικός” επιθυμεί να διαχωριστεί από τους άλλους οι ο οποίοι εμμέσως κατηγοριοποιούνται ως μη-πατριώτες ή ως μη-δημοκρατικοί. Η ονομαστική αξία λοιπόν δεν είναι παρά η αυτάρεσκη διακήρυξη πολιτικών προθέσεων, μια θέση μάχης από την οποία εξαπολύονται επιθέσεις προς τους πολιτικούς αντιπάλους και ταυτόχρονα περιορίζεται η δράση των οικείων δυνάμεων εντεύθεν της παρατάξεως.

Επομένως σε όσους δεν είναι ικανοποιημένοι με τις διακηρύξεις και συνηθίζουν να διαβάσουν πίσω από τις λέξεις, δεν προκαλεί καθόλου έκπληξη η συνεχής διάψευση των όσων κουραστικά επαναλαμβάνουν και πιπιλίζουν οι πολιτικοί – κοινωνικοί σχηματισμοί. Σε αυτές τις άγρυπνες συνειδήσεις ο πολιτικός λόγος δεν εξαργυρώνεται στην ονομαστική του αξία, αλλά ερμηνεύεται ως εργαλείο αντιπαράθεσης και διαχωρισμού, για αυτό είναι συνήθως και άσχετος με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.

Προϋποθέσεις ενός νέου πατριωτισμού

Ο πατριωτισμός έχει χρησιμοποιηθεί από τόσο ετερόκλητα πολιτικά υποκείμενα ώστε η σύγχυση των πολιτών είναι δικαιολογημένη. Για να μην παγιδευτούμε στις αφηρημένες έννοιες και τις ονομαστικές αξίες, θα πρέπει να εξετάσουμε τις προϋποθέσεις επάνω στις οποίες θα μπορούσε να στηριχθεί ένας νέος πατριωτισμός.

Ο πατριωτισμός λοιπόν πρέπει να ισχυροποιεί και να προστατεύει αυτό που ονομάζουμε κοινή πατρίδα, η οποία δεν είναι μόνο η ιστορία και η γεωγραφία, είναι και η πραγματικότητα της κοινωνίας όπως αυτή την βιώνουμε καθημερινά. Το βρίσκω δύσκολο να κινητοποιήσεις τον πληθυσμό επικαλούμενος τον πατριωτισμό σε μια χώρα βυθισμένη στη διαφθορά και την ανομία. Όταν ανέξοδα αναρτούμε γαλανόλευκες σημαίες, ενώ με την καθημερινή μας συμπεριφορά πληγώνουμε την ισχύ της, δεν είμαστε πατριώτες αλλά υποκριτές. Πολλοί πολίτες δικαιολογημένα δεν μπορούν τα καταλάβουν τι υπάρχει που αξίζει να υπερασπισθούν και αρκετοί εγκαταλείπουν τη χώρα για να εγκατασταθούν σε μια άλλη πατρίδα επειδή το φαύλο πολιτικό σύστημα τους καταδικάζει στην ανεργία και την ανέχεια. Επίσης είναι υποκριτές όσοι υιοθετούν τον πατριωτισμό ως κεντρικό σύνθημα αποφεύγοντας να αναφερθούν πως ο δικός τους “πατριωτισμός” θα ισχυροποιήσει την χώρα με έργα και όχι λόγια πεζοδρομίου. Υπηρεσία προς την πατρίδα δεν είναι η διατήρηση των πολιτικών, των κοινωνικών και των οικονομικών δομών που μας καταδικάζουν στην ανυποληψία μιας βαλκανικής επαρχίας.

Μπορεί ο πατριωτισμός μας να είναι στείρος και να καταδικάζει τη χώρα σε μειονεξία; Όσοι δεν προσαρμόζονται παρακμάζουν. Ας βρούμε μια νέα ερμηνεία για την αρχαία και μεσαιωνική μας κληρονομία η οποία θα προάγει το δυναμισμό του λαού και δεν θα αποτελεί μια βολική ψυχολογική αναπλήρωση της εθνικής μας καχεξίας. Προσωπικά προτιμώ να είμαι εξίσου υπερήφανος για τη σύγχρονη και την Αρχαία Ελλάδα. Σε ένα κόσμο ραγδαία εξελισσόμενο όπου το κέντρο ισχύος μετατοπίζεται στην Ασία και η παρακμή της Δύσης είναι ένα πιθανό σενάριο, η κρίση χρέους που βιώνουμε ίσως αποτελεί μόνο το πρώτο επεισόδιο μπροστά στον καταιγισμό εξελίξεων που θα ακολουθήσουν. Σε αυτές τις ακραίες συνθήκες θα χρειαστεί να επιστρατεύσουμε το σύνολο των δυνάμεων μας για να αποτρέψουμε πολύ χειρότερες κοινωνικές καταστάσεις και εξωτερικές εξαρτήσεις.

https://manamachine.wordpress.com

Περιμένοντας ξανά το Τέλος του Κόσμου

  Αν οι Μάγια μπορούσαν να προβλέψουν το τέλος του κόσμου, θα είχαν προβλέψει και το τέλος του δικού τους πολιτισμού και θα έκαναν κάτι για αυτό. Εκτός και αν με τα μυαλά που κουβαλούσαν έπεσαν στην παγίδα της αυτοεκπληρούμενης προφητείας, όπου η δεισιδαιμονία οδηγεί κατευθείαν στην άβυσσο. Ευτυχώς στις ημέρες μας, εκείνοι οι οποίοι στηρίζουν τις κοινωνίες δεν παίρνουν στα σοβαρά αυτές τις προβλέψεις και δεν άφησαν τις εργασίες τους για να ψυχαγωγηθούν τις τελευταίες ημέρες του κόσμου. Βέβαια ο ανυποψίαστος τουρίστας θα κατέληγε στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα. Βλέποντας πως τα περισσότερα μέσα μεταφοράς είναι ακινητοποιημένα λόγω απεργίας, θα σκεφτόταν πως αυτή η χώρα βιώνει καθημερινά το τέλος του κόσμου, πως όλοι συμπεριφέρονται λες και δεν υπάρχει αύριο. Οι πράξεις και οι παραλείψεις μας, ατομικά και συλλογικά έχουν πάντα συνέπειες οι οποίες δεν γίνονται πάντα άμεσα αντιληπτές.

  Η υστερία για μια υποτιθέμενη παγκόσμια καταστροφή επαναλαμβάνεται συχνά. Πριν το 2000 διατυπώθηκαν ακραία καταστροφολογικά σενάρια με αφορμή το πρόβλημα της αλλαγής χιλιετηρίδας στα πληροφοριακά συστήματα. Τελικά δεν άνοιξε μύτη και κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Εκείνοι βέβαια που χαίρονται είναι όσοι επιτυχημένα πουλάνε αέρα κοπανιστό, ότι ασκεί γοητεία και φόβο γίνεται βιομηχανία. Αυτή τη φορά, το νέο τέλος του κόσμου (μας) στις 21/12/2012 είναι η αιτία που μας κατακλύζουν αξεσουάρ επιβίωσης, εκδρομές  και συνεχείς αναφορές στα μέσα ενημέρωσης. Οι λίγες φωνές λογικής δεν ακούγονται και πολύ και δεν με παραξενεύει καθόλου. Ο κόσμος έχει συναισθηματική ανάγκη αυτές τις καταστάσεις περίπου όπως έχει ανάγκη και τις διακοπές το καλοκαίρι. Βέβαια η συντριπτική πλειοψηφία γνωρίζει πως όλα αυτά είναι ανοησίες, αν όμως η NASA μας διαβεβαίωνε πως ένας αστεροειδής πράγματι θα καταστρέψει τη Γη, τότε το κλίμα στους δρόμους θα ήταν εντελώς διαφορετικό.

  Επομένως το τέλος του κόσμου αναβάλλεται για αόριστο χρόνο, αν και είμαστε βέβαιοι πως κάποια ημέρα θα συμβεί ανεξάρτητα από τη θέληση μας. Αυτό είναι καλό για όσους εκτιμούν την αξία της ζωής και δεν αναλώνoνται σε καθημερινές μικροπρέπειες. Για όλους πάντως ισχύει το αυτονόητο, πως θα πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα επιβίωσης ακόμα και αν ο ίδιος ο εαυτός μας είναι ανυπόφορος.-

Man A Machine

Πολιτική Φαντασία : Ο Ατσαλάκωτος Επιστρέφει

  Καθώς ανέβαινε για τελευταία φορά προς την αίθουσα διαλέξεων του Harvard, θυμήθηκε πως ήταν η πρώτη φορά πέντε χρόνια πριν. Τότε ήταν ανακουφισμένος, είχε μόλις παραδώσει το πρωθυπουργικό αξίωμα και ξεφορτώθηκε ένα δυσανάλογο βάρος. Είχε αναλάβει την εξουσία σχεδόν δίχως μάχη αλλά ήταν απροετοίμαστος για το χάος το οποίο τον περίμενε. Άλλοι τυχεροί πριν αυτόν διαχειρίστηκαν πολλά λεφτά και έκαναν «κοινωνική πολιτική». Εκείνος αντί να υλοποιεί το όραμα του για ένα κοινωνικό κράτος σκανδιναβικού τύπου, υπέγραφε μέτρα για την άγρια αφαίμαξη των μισθωτών και των συνταξιούχων. Άλλα ζητούσε η ψυχή του, τη δόξα η οποία ήταν αντάξια του ιστορικού ονόματος της πολιτικής οικογένειας από την οποία προέρχεται, τις επευφημίες των σοσιαλιστών σε όλο τον κόσμο, την αποδοχή από εκείνους που τόσα χρόνια τον θεωρούσαν ανεπαρκή. Αυτά δεν θα τα έβρισκε ποτέ καθώς παρέλαβε καμμένη γη από την απερχόμενη κεντροδεξιά κυβέρνηση. Δεν πρέπει όμως να παραπονιέται, αν και έχει επίγνωση της ανεπάρκειας των ενεργειών του, κατάφερε να αποχωρήσει ομαλά και να πετάξει την καυτή πατάτα σε μια κυβέρνηση συνασπισμού. Διατήρησε τα προνόμια του και τη βουλευτική έδρα και κυρίως δεν έφυγε με ελικόπτερο όπως προέβλεπαν πολλοί. Έφυγε Ατσαλάκωτος, και τώρα στο Harvard αισθάνεται πως αυτή είναι η συνεισφορά του στα κλειστά σεμινάρια : μαθαίνει τους επίδοξους ηγετίσκους να αποχωρούν ομαλά και όχι με ελικόπτερο από την οροφή κάποιου κοινοβουλίου ακόμα και αν έχουν προκαλέσει χάος.

 Όλα αυτά όμως είναι παρελθόν, η ειρωνεία της ιστορίας είναι πως κάποιες φορές επαναλαμβάνεται με τα ίδια πρόσωπα σε διαφορετικούς ρόλους, σωτήρα ή διαβόλου. Η τελευταία πεντακομματική κυβέρνηση καταρρέει με πάταγο και τα κομμάτια της βουλιάζουν σε ένα ωκεανό προβλημάτων. Η τελευταία αναθεώρηση του μνημονίου προβλέπει πάλι αύξηση της φορολογίας και μείωση μισθών. Η ανεργία έχει φτάσει στο 40% και τα συσσίτια είναι η μοναδική ελπίδα πολλών από τους απελπισμένους πολίτες. Μαζικές διαδηλώσεις σαρώνουν το κέντρο της πρωτεύουσας, και για πρώτη φορά άνεργοι αυτοπυρπολούνται ή αυτοκτονούν πέφτοντας από τα κτίρια των εταιρειών που χρεοκοπούν. Και δεν έφταναν αυτά αλλά γειτονική χώρα, η οποία χρόνια παρακολουθεί τις εξελίξεις και περιμένει να κινηθεί, έστειλε τελεσίγραφο για ρύθμιση των «συνοριακών και λοιπών διαφορών» με τρόπο ξεδιάντροπα ανισοβαρή. Σε κοινή σύσκεψη με την υπηρεσιακή κυβέρνηση οι αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων με λύπη τους παραδέχονται πως η χώρα δεν έχει την δυνατότητα να αμυνθεί.

 Κανένας πολιτικός δε θέλει να αναλάβει σε αυτή την απελπιστική κατάσταση, η υπηρεσιακή κυβέρνηση με προτροπή του Τύπου και διαφόρων άλλων «παραγόντων» αποφάσισε να προτείνει στον πρώην πρωθυπουργό και καθηγητή του Harvard την ανάληψη της ηγεσίας της χώρας με τη συγκρότηση κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας. Η μετριοπάθεια του τον καθιστά ιδανικό συνομιλητή με την γειτονική χώρα, το ιστορικό του όνομα εγγυάται την σταθερότητα και τον σεβασμό. Σε όσους διαμαρτύρονται για αυτή την επιλογή, αντιπαραθέτουν το επιχείρημα πως ο πρώην πρωθυπουργός αδικήθηκε αφού είχε παραλάβει μια υφέρπουσα κρίση. Για να διδάσκει στο Harvard δεν είναι δυνατόν να είναι τόσο άχρηστος και ανεπαρκής. Κάποιοι άλλοι χασκογελάνε και σκέφτονται πως ψάχνουν κορόϊδο να φορτώσουν το μουτζούρη.

 Στα τελευταία σκαλοπάτια προς την αίθουσα διαλέξεων, σκέφτηκε πως άλλοι φεύγουν με ελικόπτερο, εκείνος γυρίζει ως σωτήρας με ελικόπτερο. Θα μπορέσει επιτέλους να αποκαταστήσει το όνομα του. Εισερχόμενος στην αίθουσα με τους εκκολαπτόμενος ηγετίσκους, άκουσε μια σιγανή προειδοποιητική φωνή «mind the G.A.P.» και πάγωσε.-

https://manamachine.wordpress.com

Αγορά Εργασίας : Τι είδε ο Αμερικάνος στην Καμπούλ

 Χτες έβλεπα στην TV μερικές συνεντεύξεις ανθρώπων βυθισμένων στην απελπισία της ανεργίας. Είναι κοινότοπο να περιγράψω όσα είναι ήδη προφανή, για το βαθμό της δυστυχίας που έπληξε εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας. Μια κυρία στην πέμπτη δεκαετία της ζωής της  περιέγραψε πως η ηλικία της και το γεγονός πως είχε παιδιά την καθιστούσε εντελώς ανεπιθύμητη στους εργοδότες. Σε μια αγορά εργασίας που σε μεγάλο βαθμό είναι επίπεδη, η εμπειρία και η μεγάλη επιθυμία να εργασθείς δεν έχουν θετική ανταπόδοση. Αυτά συμβαίνουν στη “σοσιαλίζουσα” Ελλάδα των “αγώνων” και των “καταλήψεων”, όπου η κεντροαριστερά έχει ισχυρότερη επιρροή στους χώρους εργασίας από τα εκλογικά της ποσοστά.

  Πριν λίγους μήνες μιλούσα με κάποιον επαγγελματία των επενδύσεων που εργάζεται χρόνια στην Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ. Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο στις ΗΠΑ αντιλαμβάνονται τις προσλήψεις προσωπικού. Αν για παράδειγμα στην διάρκεια μιας συνέντευξης ρωτήσεις την ηλικία του εργαζομένου ή αν έχει παιδιά θεωρείται αδίκημα και μπορεί να σου έρθει μήνυση !!! Μπορείς να προσλαμβάνεσαι ως νεοεισερχόμενος σε κάποιο τομέα και να είσαι 55 ετών. Αυτά συμβαίνουν στη χώρα της ασυδοσίας του κεφαλαίου όπου ακόμα και οι πιο ισχυροί μπορεί να βρεθούν πίσω από τα κάγκελα της φυλακής αν δεν τηρούν τους κανόνες. Το ξήλωμα της Siemens δεν ξεκίνησε από την Γερμανία, ούτε φυσικά από το εγχώριο διεφθαρμένο σύστημα αλλά από την αμερικάνική επιτροπή κεφαλαιαγοράς !!!

  Στην Ελλάδα των αριστερών αγώνων τι γίνεται ;  Γιατί αποκαλύπτεται πως και στις εργασιακές συνθήκες είμαστε ανοχύρωτοι;  Μήπως οι επαγγελματίες επαναστάτες οι οποίοι καταστρέφουν την οικονομική ζωή της χώρας, εργάζονται για τα συμφέροντα των συντεχνιών και την διατήρηση των προνομίων τους και όχι για να υπηρετήσουν τους σκληρά εργαζόμενους Έλληνες ; Όπως φαίνεται η κρίση ξεγύμνωσε όχι μόνο την ευημερία με δανεικά αλλά και τη σαθρότητα του δήθεν κοινωνικού κράτους και των εργασιακών σχέσεων. Μπορεί να πληρωνόμαστε σε σκληρό νόμισμα, αλλά οι θεσμοί έμειναν σε μαλακές δραχμές. Όσο η ανεργία ήταν χαμηλή και το κράτος μοίραζε λεφτά η ζούγκλα κρυβόταν κάτω από το χαλί. Τώρα οι συνθήκες εύρεσης εργασίας θυμίζουν Καμπούλ.

  Μια φίλη ΔΥ με πληροφόρησε πως στην υπηρεσία της κυκλοφορεί από τους συνδικαλιστές το τρομοκρατικό σενάριο πως “όλοι θα έχετε απολυθεί μέχρι την Άνοιξη”. Η κρίση με την ανασφάλεια και τον φόβο δημιουργούν το ιδανικό εκκολαπτήριο για τη δράση αυτών των αγκιτατόρων οι οποίοι ζουν σε μια παράλληλη αλλά εντελώς ιδιοτελή πραγματικότητα.-

Γιώργος Χαρκοφτάκης
manamachine.wordpress.com

Η Κρίση ως Αρένα του Εξευτελισμού

  Σε αυτή τη χώρα οι εισαγόμενες ιδεολογίες έχουν εξευτελιστεί, και στις ημέρες μας βλέπουμε να κλείνει ένας μεγάλος κύκλος. Σκοπός της ανάρτησης μου είναι να δείξω πως τόσο η “δεξιά” όπως και η “αριστερά” είναι καρικατούρες εισαγόμενων ιδεολογιών προσαρμοσμένες ώς τραγωδία ή κωμωδία στην ελληνική καταθλιπτική πραγματικότητα.

 Στα χρόνια της κατοχής και του Εμφυλίου πολλά νέα παιδιά πήραν τα βουνά ελπίζοντας στη σοσιαλιστική “ανάσταση” της χώρας. Άνθρωποι που πολέμησαν με τόση γενναιότητα δεν μπορεί να ήταν προδότες. Είναι λάθος να τους κρίνουμε με τα σημερινά δεδομένα. Σε μια χώρα βυθισμένη στην ανέχεια και τις ξένες επεμβάσεις, το κομμουνιστικό όραμα ήταν πολύ ελκυστικό. Δεν είχαν τη σημερινή εικόνα των “σοσιαλιστικών παραδείσων” όπου η φτώχεια ανταγωνίζεται τη διαφθορά. Από την άλλη μεριά των νικητών του Εθνικού Στρατού αντί να υπάρξει μια πραγματική επιθυμία συμφιλίωσης, ο εμφύλιος συνεχίστηκε και με πολιτικά μέσα και δίχασε την κοινωνία ανεπανόρθωτα. Και οι δυο πλευρές είχαν ειλικρινή πίστη στα οράματα τους όμως ο αγώνας τους έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από ξένες δυνάμεις : οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά όπως έγραψε ο Σεφέρης.

 Αυτή η πρώτη περίοδος έκλεισε με τους “σωτήρες” της 21ης Απριλίου, ένα καθεστώς που όχι μόνο προκάλεσε άλλο ένα μικρό εμφύλιο και μια εθνική καταστροφή στην Κύπρο, αλλά δυσφήμησε τα εθνικά σύμβολα, τις ένοπλες δυνάμεις και την ιστορία μας. Μετά τη μεταπολίτευση το ενοχικό σύνδρομο προκάλεσε την ανοχή της κοινωνίας σε κάθε μορφή αυθαιρεσίας των “αριστερών” δυνάμεων.

 Στην Ελλάδα λοιπόν, ούτε αστική τάξη υπάρχει, ούτε προλεταριάτο. Αυτό που υπάρχει είναι ένα πλαδαρό κοινωνικό σώμα από μισθωτούς υπαλλήλους, μικρομαγαζάτορες και βιοτέχνες. Αστός δεν είναι εκείνος ο οποίος είναι πλούσιος όπως πχ οι Εφοπλιστές. Είναι μια τάξη η οποία στην Ελλάδα δεν εμφανίστηκε, όπως δεν εμφανίστηκε και η βιομηχανική επανάσταση. Αυτή η χαμένη τάξη είναι για κάποιους διανοούμενους η αιτία της οικονομικής αλλά και της πολιτισμικής μας καχεξίας. Μας αρέσει ή όχι, η αστική τάξη με την οικονομική της ισχύ και την τάση της προς τον νεοτερισμό, παρήγαγε πλούτο, εθνική ισχύ και πολιτισμό. Επομένως από την αρχή η κομμουνιστική ιδεολογία στην Ελλάδα ξεκίνησε να αντιμετωπίσει έναν εχθρό που δεν υπήρχε με ένα στρατό που έπρεπε να δημιουργήσει. Η πρώτη μάχη της αριστεράς χάθηκε πριν καν ξεκινήσει : η εννοιολογία της εγχώριας αριστεράς αναπαράχθηκε ως κακέκτυπο μιας εισαγόμενης ιδεολογίας.

 Με αυτή την φτωχή κληρονομιά η σύγχρονη Αριστερά πλειοδότησε σε κάθε “παροχή” προς τα προνομιούχα ή μη στρώματα του ελληνικού πληθυσμού. Δεν υπήρχε κάποιο εξαθλιωμένο προλεταριάτο να υποστηρίξει, ούτε το επίπεδο ζωής έχει καμία σχέση με τις πάμφτωχες μάζες του μετεμφυλιακού κράτους. Επομένως με επιτυχία προσεταιρίστηκε τα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα ή τους (μέχρι πρόσφατα) περισσότερο προνομιούχους μισθωτούς : Τους Δημοσίους Υπαλλήλους. Η αριστερή ιδεολογία απέκτησε την κυριαρχία της στην Ελληνική κοινωνία, όχι ως μια αυθεντική προσαρμογή του σοσιαλιστικού ιδεολογήματος στις εγχώριες συνθήκες, αλλά ως μια λατρεία του Κράτους Λεβιάθαν που μοιράζει επιδόματα. Στην ουσία λοιπόν δεν μιλάμε για σοσιαλισμό αλλά για άκρατο κρατισμό σε συνθήκες πρωτοφανούς διαφθοράς και καφκικής γραφειοκρατίας. Στις συνθήκες προ-μνημονίου οι δαπάνες κοινωνικής πολιτικής ελάχιστα μείωναν το επίπεδο φτώχειας και απλά ανακύκλωναν τις ίδιες ανισότητες. Η ζημιά που προκάλεσε η διάχυση αυτής της νοοτροπίας είναι δύσκολο αν αποτιμηθεί πλήρως. Οι άνθρωποι βολεύονται να περιμένουν λύσεις από άλλους και στη περίπτωση μας το “κράτος” και οι “αρμόδιοι” έπρεπε να δίνουν την απάντηση ακόμα και στις προσευχές μας. Ούτε ο σεβασμός της νομιμότητας υπήρξε κάποιου είδους ανάχωμα στις πρακτικές της αριστεράς όπως συμβαίνει στις καταλήψεις των εθνικών οδών και των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Το παράδοξο σε αυτή την ιστορία είναι πως και η δήθεν Δεξιά πρωτοστατεί και εκείνη στον κρατισμό αντιγράφοντας την πολιτικά επιτυχημένη συνταγή της Αριστεράς. Με αυτή την έννοια, οι πραγματικοί δεξιοί φορείς (φιλελεύθεροι) στην Ελληνική κοινωνία έχουν μηδαμινή επιρροή. Ας μην συγχέουμε την Δεξιά Πολιτική με την εξυπηρέτηση μεγάλων συμφερόντων, αυτά βρίσκουν μεγάλη βολή σε ένα μεγάλο και διεφθαρμένο κράτος με θεσμούς που λειτουργούν όταν το διατάξει ο υπουργός.

 Νομίζω, πως οι πολλοί έχουν αντιληφθεί πως οι πρακτικές αυτές φέρουν ένα σημαντικό μέρος της ευθύνης για τη σημερινή κρίση. Δυστυχώς δεν βλέπω την αριστερά να αλλάζει και παραμένει το θερμοκήπιο του βαθέως ΠΑΣΟΚ, το οποίο πρωτοστάτησε στην ικανοποίηση των παντοειδών αιτημάτων της δήθεν σοσιαλιστικής λαοθάλασσας. Δεν επρόκειτο για μια γνήσια αναδιανομή εισοδημάτων, η οποία προϋποθέτει την δημιουργία ισχυρής οικονομίας και όχι το άνοιγμα κάποιου άφαντου θησαυροφυλακίου της “πλουτοκρατίας”, αλλά για μια τεχνητή ευημερία με δανεικά.

 Επομένως, εκτίμηση μου είναι πως η αριστερά στις ημέρες μας κλείνει ένα κύκλο, ανάλογο με εκείνο που έκλεισε η Δεξιά το 1974 . Ας ελπίσουμε πως δεν θα συνοδευτεί από μια τραγωδία όπως τότε.-

Γιώργος Χαρκοφτάκης
manamachine.wordpress.com

«Over the Top»

 Είναι μια έκφραση που μας έρχεται κατευθείαν από τα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Περιέγραφε την αναρρίχηση του στρατιώτη στην κορυφή του χαρακώματος με σκοπό την έφοδο προς τον αντίπαλο, μια ενέργεια η οποία πολλές φορές σήμαινε βέβαιο θάνατο. Ένας από τους τελευταίους Βρετανούς βετεράνους εκείνου του πολέμου δήλωσε σε μια συνέντευξη του :

«…if any man tells you he went over the top and he wasn’t scared, he’s a damn liar.»

“ …εάν κάποιος σας έλεγε πως ανέβηκε στην κορυφή και δεν φοβήθηκε είναι μεγάλος ψεύτης”

Η έκφραση χρησιμοποιείται ακόμα στην καθομιλουμένη με διάφορες ερμηνείες. Θα εξετάσω εκείνη την ερμηνεία της γενναίας πράξης με την οποία υπερβαίνουμε το συνηθισμένο εαυτό μας. Μπορεί να είναι ένας μαύρος κύκνος : Η ανεργία ή μια σοβαρή ασθένεια που μας αναγκάζουν να πάρουμε κρίσιμες αποφάσεις. Μπορεί όμως να είναι και ένα εγχείρημα το οποίο αποφέρει μεγάλο όφελος : Να μιλήσεις ειλικρινά σε έναν άνθρωπο που σε ενδιαφέρει, να ζητήσεις συγγνώμη για κάτι που έκανες ή να ξεκινήσεις μια δική σου δουλειά με τις τελευταίες οικονομίες που σου απέμειναν. Κοινό σε όλες τις περιπτώσεις είναι πως η καρδιά μας χτυπά δυνατά και τα πόδια μπορεί να τρέμουν.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα έθνη, κάποιες φορές παίρνουν κρίσιμες αποφάσεις όπως ήταν η αντίσταση της Ελλάδας στις δυνάμεις του Άξονα. Οι Αθηναίοι για την Σικελική Εκστρατεία είχαν πάρει μια πολύ αμφιλεγόμενη απόφαση για ένα εγχείρημα πέρα από τις δυνατότητες τους που κατέληξε σε καταστροφή. Ανεξάρτητα όμως από το αποτέλεσμα χαρακτηριστικό όλων των αρχαίων αλλά και σύγχρονων εθνών που επιθυμούν να επιβιώσουν είναι πως δεν διστάζουν να “ανέβουν πάνω από την κορυφή” και δε βολεύονται στην αδράνεια.

Στην εποχή των μνημονίων ποια είναι η απόφαση που πρέπει να πάρουμε ; Κάποιοι προτρέπουν να τα κάνουμε γυαλιά – καρφιά και να γυρίσουμε στην Δραχμή. Άλλοι προτείνουν να πάρουμε μια μεγάλη ανάσα και να κάνουμε ότι χρειάζεται για να μείνουμε στο Ευρώ. Σε όλες τις περιπτώσεις διακρίνω πως δεν υπάρχει στις μεγάλες (εκλογικά) δυνάμεις του τόπου ένας θετικός στόχος. Δεν είναι δυνατόν το εθνικό μας όραμα να εξαρτάται μόνο από την ύπαρξη μνημονίων ή από νόμισμα που χρησιμοποιούμε. Κανείς δεν απαντά πως θέλουμε να είναι η Ελλάδα σε 10 ή 20 χρόνια. Η οικονομική κρίση έχει απορροφήσει όλη την ενέργεια μας και εξαφανίζεται το βασικό ερώτημα : Ποια Ελλάδα θέλουμε ; 

Δυστυχώς όπως βλέπω απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν υπάρχει ακόμα,  γιατί δεν υπάρχει κοινωνική συναίνεση και συνοχή. Όπως έγραψα και στο  “Δεύτερο Θάνατο ΙΙ” :

“ ο θάνατος της ελεύθερης πολιτείας θα έχει συντελεστεί πρώτα από τα ίδια τα άτομα, εφόσον … αδιαφόρησαν για την κοινή πορεία, η οποία κατέληξε να είναι περίπου συνισταμένη κοντόθωρων ατομικών συμφερόντων και όχι ως λογισμός μιας δημόσιας ζωής που αντιλαμβάνεται την τρέχουσα πολιτική ως ένα στιγμιότυπο σε μια ιστορική διαδρομή. “

Πράγματι, παρά τα συντριπτικά πλήγματα που δέχεται μια κοινωνία εθισμένη στο ναρκωτικό της “Ισχυρής Ελλάδας” δεν έχω δει και πολλούς να αλλάζουν πορεία. Κανείς που ήταν απατεώνας δεν αποφάσισε από μόνος του να γίνει έντιμος, ούτε οι έντιμοι αποφάσισαν όταν έμειναν άνεργοι να παρανομήσουν. Ο νόμος της αδράνειας σε αυτή τη χώρα είναι ακαταμάχητος και ο καθένας επιμένει όχι ελληνικά αλλά συμφεροντολογικά. Με αυτές τις συνθήκες δεν είμαι αισιόδοξος πως σύντομα θα ανακάμψουμε : δεν υπάρχει μια κρίσιμη μάζα πολιτών που να υποστηρίξει ένα θετικό εθνικό στόχο  και ταυτόχρονα να εξασφαλίσει πολιτικά την υλοποίηση του. Αντίθετα η πολιτική ζωή μοιάζει περισσότερο με ένα συνεχόμενο αλληλοσπαραγμό από φατρίες-συντεχνίες που αγωνίζονται για τη διατήρηση των προνομίων τους. Πιθανόν μια νέα γενιά πολιτικών δυνάμεων με την κατάρρευση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος να αλλάξει τα δεδομένα. Τότε το ξανασυζητάμε. 

Γιώργος Χαρκοφτάκης
https://manamachine.wordpress.com

Θεωρίες Συνωμοσίας : Η αλήθεια είναι στους Sex Pistols

Ναι, το έχω ακούσει και αυτό, για πλάκα βέβαια αλλά με όσα κυκλοφορούν κανείς δεν μπορεί θα αποκλείσει μια νέα σέχτα sexo-πιστολάδων με μπόλικο chemtrail στο μαλλί και haarp – iphone. H τρέλα δεν πάει στα βουνά, κυκλοφορεί ελεύθερη ανάμεσα μας. Μπορεί να είναι “φτιαγμένο” ibiza με εξάτμιση μπουρί και διαπασών σκυλάδικα. Μπορεί να είναι οι ταλιμπάν του Φωτόπουλου και οι “αγανακτισμένοι” υπάλληλοι της Βουλής που τα κάνουν γυαλιά καρφιά μέσα-έξω. Ως λαός το έχουμε, πουλάμε μεγάλη τρέλα, αυτή είναι η γοητεία μας και ένα ελάττωμα μας. Να με συγχωρήσει πολύς κόσμος, δεν αντέχω να δω άλλα βίντεο για τους χημειοψεκασμούς στους οποίους τσουβαλιάζεται ότι ανόητο μπορεί να φανταστεί κανείς από τα ίδια άτομα που μας έσπρωχναν στις φραπελιές. Είναι ένα ετερόκλητο πλήθος από οικολόγους-ακτιβιστές, αντι-νεοταξίτες, αντιμνημονιακούς και ο,τι άλλο δεν μπορώ ακόμα να φανταστώ.

Θα αναρωτηθεί κανείς ποια είναι η σκοπιμότητα όλων αυτών. Οι ιδέες είναι αγαθά, τα οποία παράγονται και καταναλώνονται. Μια θεωρία συνωμοσίας ευεργετεί έμμεσα τους φορείς της : εκείνοι οι οποίοι ερμηνεύουν για τους υπόλοιπους τα ανεξήγητα φυσικά φαινόμενα αποκτούν μεγάλη επιρροή και ισχύ. Αν για παράδειγμα βρεθείς σε ένα βήμα στο οποίο εξηγείς σε περιδεείς ακροατές τις δυνατότητες του “διαβολικού” HAARP θα αισθανθείς ένα ηδονιστικό συναίσθημα : δημιουργείς φόβο. Είναι ο ίδιος μηχανισμός που ωθεί τους τηλεοπτικούς σταθμούς να ανακοινώνουν σχεδόν καθημερινά μια νέα θεραπεία για τον καρκίνο. Δυστυχώς ακόμα και στον 21ο αιώνα, όπου ο επιστημονικός ορθολογισμός μας έφερε στις εσχατιές του ηλιακού συστήματος και του μικρόκοσμου, στις κοινωνίες μας το ανορθολογικό – μυθικό στοιχείο παραμένει ισχυρό αλλά και επιθυμητό από τις πολιτικές δυνάμεις. Είναι κρίμα ένας λαός ατίθασος και απρόβλεπτος όπως ο δικός μας, ο οποίος επαναστάτησε και μάτωσε με κατακτητές και δυνάστες, να υποκύπτει σε μύθους και να δένεται χειροπόδαρα από πολιτικούς και “θεωρητικούς” τρίτης διαλογής.-

Γιώργος Χαρκοφτάκης
manamachine.wordpress.com